Arvi pojechał, ale to wcale nie oznaczało, że był to koniec MMC Allstars. Równie ważna część wyjazdu dopiero się rozpoczynała. Inaczej niż zazwyczaj na wyjazdach MMC rozdanie nagród zostało zorganizowane po części kolacyjnej, czyli już w hotelu. Pozbieraliśmy banery i inne graty i udaliśmy się w stronę sympatycznej noclegowni o nazwie Oleńka.

Niektórych po drodze zawiodła nawigacja, pozwiedzaliśmy więc okoliczne pola i jako ostatnia grupa dotarliśmy na miejsce. Po szybkim doprowadzeniu się do stanu względnej świeżości udaliśmy się na część uroczystą, czyli do sali na parterze, gdzie nasz dzielny Organizator Himber wraz z równie dzielnymi pomagierami rozstawiali już banery, nieprawdopodobną ilość pucharów oraz nagrody.

Prace przygotowawcze umilał pan didżej, rozkładając się ze sprzętem i testując dźwięk. Pełni napięcia związanego z oczekiwaniem, zabraliśmy się za pyszną kolację, spożywając m.in. drugiego już w tym dniu schabowego. Jak wiadomo, żeby móc walczyć na torze a potem się zregenerować, trzeba mieć dużo siły a schabowe idealnie w tym celu się nadają.

Wreszcie nastąpił wyczekiwany moment, oficjalne rozpoczęcie części wieczornej oraz rozdanie nagród. Usłyszeliśmy wiele ciepłych słów na temat sponsorów, dzięki którym zawodnicy mogli cieszyć się atrakcyjnymi nagrodami. Rozdanie pucharów rozpoczęła klasa turbo i trzy Michały:

 1. Śluba vel DrKoKoN

2. Hantkus

3. Mayk,

Nagrody poza Organizatorem wręczały atrakcyjne Miata Girls a także jeden Miata Boy – Arturo Tiburon

Klasa 1,6 była sporym zaskoczeniem, nawet dla samych nagrodzonych:

1. miejscu Qbatron, który wyglądał na bardzo dumnego z wygranej

2. TomekP którego puchar przechwycił Majkel

3. Pertywuj za którego nagrodę odbierał Szynio i który nie chciał potem uwierzyć, że zajął trzecie miejsce.

Wyniki klasy 1,8-2,0 prezentowały się następująco:

1. Dżunior

2. Jojo,

3. Arturo Tiburon

Rywalizacja trwała do samego końca.

Panie też walczyły. I to jak! W finale MMC 2014 na podium stanęły:

1. debiutująca w w tym roku  Mary

2.  również debiutantka  Dru

3 miejsce zajęła Agata R

Z niecierpliwością czekamy na walkę dziewczyn w przyszłym roku.

Zawodnicy odebrali również puchary oraz nagrody za najlepsze miejsca w obu częściach MMC : East oraz West.

Zostały także przyznane dodatkowe nagrody za cały sezon:

AgataR – Mistrzyni MX-5 MMC 2014 (nagroda w pełni zasłużona, objechała niejednego faceta)
Denis1980 – Mistrz MX-5 szybkości (gratulujemy :D)
Sebof – Mistrz MX-5 powtarzalności czasów przejazdu (czasem aż nie do uwierzenia)
Rademenes – Mistrz MX-5 poprawy czasów przejazdu (oby dalej w tę stronę)
Chalanger – Mistrz MX-5 stosunku mocy do miejsca (który dzięki MMC zmienił swojego Nicka)
Boro – Mistrz MX-5 driftu (tu zaskoczenia nie było)
Mic – Mistrz MX-5 duch walki (a wszystko sprzysięgało się przeciwko wyjazdowi od samego rana)
Harry – Mistrz MX-5 fair play (bo MMC to nie tylko rywalizacja)
Tomat0 – Mistrz MX-5 najlepszy tuning (i najszybszy, bo czerwony)
Dexter – Mistrz MX-5 najładniejsze auto (każdy mu to powtarza!)

Oczywiście na MMC nigdy nie ma przegranych. W związku z tym nasi sponsorzy przygotowali jeszcze więcej nagród, które zostały rozlosowane wśród wszystkich uczestników. Nikt nie wyjechał z pustymi rękami.

Również mały jubileusz naszego Organizatora nie został zapomniany, sto lat zostało odśpiewane chóralnie, prezenty wręczone, nie obyło się bez wzruszeń. A to wcale nie były jedyne obchodzone urodziny tego dnia. Zabawa wciągała coraz bardziej, uroki Oleńki kusiły coraz mocniej (basen), parkiet cały czas był w użyciu, przez niektórych bardzo intensywnie mimo opornego pana didżeja (nie chciał puszczać dubstepu). Pogoda pozwoliła nie tylko na opalanie się w ciągu dnia, ale i na rozmowy na powietrzu do samego rana, aż pan didżej się zmęczył i padł, a my razem z nim. Wcześniejsze pójście spać na szczęście nie za bardzo było możliwe, gdyż natężenie dźwięku zarówno na sali jak i w pokojach było zbliżone. Poranek przywitał nas mgłą i smutkiem, że niestety na ten rok to już koniec i trzeba wracać do domu…

Ale przecież za rok będzie jeszcze szybciej, lepiej i intensywniej! 🙂

Tekst: „A”

Fota „schabowego”: Himber

Pozostałe zdjęcia: Kurak

Towarzystwa wzajemnej adoracji…
Tego chyba zawsze się bałem, gdy odwiedzałem nowe miejsca, już oznaczone przez inną grupę.
Bo pewien jestem, że nie tylko mi się zdarzyło pójść na jakieś urodziny, parapetówkę czy inną bibę … i stać jak ten kołek ‘przy barze’, kiwając głową w rytm muzyki, odpalając jednego papierosa od drugiego, wśród ludzi których imion nie zapamiętałem, ale już wiem, że widzę ich ostatni raz. To skrępowanie niepasowania i poczucie, że każdy mnie obserwuje, ocenia i obgaduje … tego zawsze się obawiałem.
Nie ukrywam, że po krótkiej wiadomości: To co? Jedziemy? Od funky’ego, miałem przed oczami siebie z butelką wody, stojącego na środku placu przez kilka godzin … bo prawdopodobnie baru tam nie uświadczę, muzy nie będzie, a do papierosów tak z nudy, to jednak głupio wracać.

Nawigacja nam oświadczyła, że wita nas na miejscu po 1,5 godziny podróży … i, chciałoby się dodać, że życzy nam miłego dnia. Problem polegał na tym, że prócz polnej drogi, tośmy nic nie widzieli – mgła była tak gęsta.

Po kilku sekundach, po prawej stronie ukazały się nam trybuny (co było nowością, gdyż takowych na XXV lecie nie było), a później główny budynek.

Po dotarciu na miejsce parkingowe, pierwsze obawy zaczęły się potwierdzać. Funky wyleciał, powitał wszystkich … ja rozpoznałem zaledwie kilka osób. Już chciałem zacząć się użalać nad własnym losem i wymyślać multum wymówek, by uniknąć smutnego losu samotnika na środku placu, gdy pewien Brodacz ścisnął mą dłoń i kilka sekund później zatrudnił do rozwijania bannerów. Kilka sekund później pojawiło się kolejnych dwóch jegomościów i rozpoczęliśmy akcję promocyjną. Brodacz naturalnie cały czas pilnował, byśmy przypadkiem sponsorów do góry nogami nie zawiesili, a że robił to ze sporym młotkiem w ręku, to nawet na sekundę mi to do głowy nie przyszło … choć nie ukrywam, że gdyby nie on (i Brodacz i młotek), mógłbym na taki pomysł wpaść. Ofiar nie było, aczkolwiek Rockatansky jakąś część siebie na torze zostawił (gdyby ktoś znalazł w okolicach trybun kawałeczek palca, prosimy o wysłanie go na adres Karoliny lub Majkel’a, najlepiej w pudełku lub siatce).

Po ogarnięciu sponsorów, zostaliśmy zaproszeni do głównego budynku w celu zapoznania się z grupą instruktorów i wysłuchania innych spraw organizacyjnych. Wszyscy słuchali Brodacza ze skupieniem (mimo, że młotka już w dłoni nie dzierżył), więc i ja kiwałem od czasu do czasu głową, a nawet raz się głośno zaśmiałem … mimo, że udziału w wyścigach lub/i przejazdach brać nie zamierzałem.

Po oklaskach większość wskoczyła do swych Miat i wyruszyła na kółko zapoznawcze, co by trasę poznać. Mi udało się wbić na prawy do Rockatansky’ego … i od tamtej pory wyczekuję kolejnej rundy MMC … by tym razem przejechać się na torze jako zawodnik. Przez kolejne dwie godziny, mgła powoli znikała z horyzontu, powietrze coraz bardziej pachniało gumą i spalonym olejem, gdzieś w oddali pewien latający dron (zapewne produkcji Cyberdyne Systems) poczuł zapach wolności, a nasz główny fotograf szukał inspiracji u boku do[Man]’a. Piękne Panie wygrzewały się na słońcu, a ja nie wiedziałem, czy patrzeć się na nie, czy wariujące Miaty … wybrałem Panie i wcale tego nie żałuję.

Po obiedzie żarty się skończyły, klasa 1,6 rozpoczęła przejazdy mierzone, a pod budynkiem zebrała się grupa widzów i szykujących się do kolejnych rund zawodników. Strasznie pozytywnie zaskoczył mnie fakt, że co przejazd coraz to inne osoby wskakiwały na prawy fotel startujących MX-5, wymieniając się kaskami z poprzednikami. Fajne to, bo przeważnie byli to zawodnicy startujący w innych klasach, dzielący się doświadczeniem zdobytym przez dwie godziny wolnych jazd z aktualnie startującymi MMC driverami.

Co chwila też ktoś podchodził do mnie, pytając o wyniki faworytów … i nawet kilka zdań o planach na wystartowanie w przyszłym sezonie udało nam się wymienić . Temperatura zaczęła osiągać absurdalne wartości jak na środek jesieni, a wśród widowni kręcił się mocno zainspirowany fotograf. Poważnie i cicho zrobiło się, gdy na torze pojawiła się klasa turbo. No bo powiedzmy sobie szczerze, już sama nazwa KLASA TURBO, brzmi groźnie, nieprawdaż? Opony piszczały, dziewczyny stanikami rzucały, a mężczyźni mdleli… a to wszystko naturalnie bez jakiejkolwiek napinki.

Niestety – nie udało mi się zostać na wolną jazdę, która nastąpiła po klasie turbo, bo kotlet w domu stygł, a główny fotograf (a zarazem mój towarzysz na prawym do domu) już drugą godzinę leżał przy linii startu. W drodze do domu mówiliśmy tylko o MMC i planach na przyszły sezon . Pod domem natomiast zdałem sobie sprawę, że nie mam pojęcia gdzie był środek placu, baru chyba nie było (nie wiem, nie szukałem), muzę olałem, a o papierosach nawet nie pomyślałem.

Był to jeden z lepszych dni … i już nie mogę się doczekać przyszłego sezonu.

Autor tekstu: Arvi
Zdjęcia mgły: Arvi
Pozostałe smakowite zdjęcia: Michał Opłocki